Als de plannen om een jaar in Suriname te verblijven om daar te wonen en te werken meer vastomlijnd worden, besef ik opeens: ‘kan dat zomaar, zijn daar geen verblijfsvergunningen voor nodig?’ De website van het Surinaamse consulaat in Amsterdam is daar duidelijk in en verschaft alle informatie. Als men langer dan 90 dagen wil verblijven en als je gaat werken, of dat betaald of vrijwillig is maakt niet uit, dan moet er een Machtiging voor Kort Verblijf (MKV) aangevraagd worden. Verder lezend ontdek ik dat die MKV nog maar het voortraject is. Daarna is er nog een soortgelijke procedure nodig voor de aanvraag van de definitieve verblijfsvergunning, maar dat treedt pas in werking als je eenmaal in Suriname bent. Eerst moet die MKV geregeld worden.
De website van het consulaat geeft duidelijk aan welke documenten nodig zijn voor de aanvraag van de MKV. Het verkrijgen van die documenten kost tijd en de doorlooptijd van de MKV aanvraag is drie maanden. Mijn geplande afreisdatum is in de eerst week van januari 2015. Daarom begin ik al in augustus 2014 met het verzamelen van documenten. Het uittreksel uit het geboorteregister moet aangevraagd worden in de geboorteplaats, in mijn geval Amsterdam. Gelukkig kun je dat via een website bestellen, maar het duurt een paar weken voor het in de brievenbus valt. Een bewijs van inschrijving in de woongemeente is sneller te krijgen, gewoon op het gemeentehuis, in mijn geval Nijmegen. Lastiger is het met de Verklaring Omtrent het Gedrag (VOG), daar zijn formulieren voor nodig en bovendien een reden waarom die VOG nodig is. De procedure is dat je eerst een brief schrijft naar het consulaat, met het verzoek een brief op te stellen waarom je die VOG nodig hebt. Het gaat om het screeningsprofiel “Visum en emigratie”. Na een week krijg ik een brief van het consulaat terug waarin bevestigd staat dat ik een VOG moet hebben voor een MKV aanvraag. Met brief en formulieren ga ik naar het gemeentehuis voor de aanvraag van de Verklaring Omtrent het Gedrag, waarna de teller voor een doorlooptijd van drie weken weer gaat lopen.
Alle documenten moeten rechtsgeldig verklaard worden met een Apostille (internationale legalisatie), te verkrijgen bij het gerechtsgebouw. Het is handig dat er ook in mijn woonplaats een gerechtsgebouw is, waar ik tijdens kantooruren terecht kan. Hier wordt op de documenten een zegel geplakt met een handtekening van een bevoegde ambtenaar. In mijn geval bleek dat op het uittreksel van het gemeenteregister geen handtekening van een bevoegd gemeenteambtenaar stond. Het was wel gedrukt op stevig papier met een watermerk, maar die handtekening ontbrak. Dus weer terug naar het gemeentehuis, waar een bevoegd ambtenaar opgespoord moest worden. Al die aanvragen, documenten en apostilles kosten geld. Iedere keer moest ik bedragen van enkele tientallen euro’s betalen. Daarnaast moet je rekening houden met de tijd die het kost, alle bezoeken kunnen alleen tijdens kantooruren. Gelukkig had ik variabele werkuren bij mijn toenmalige werkgever, maar het kostte toch de opname van vrije uren.
Om begin januari 2015 naar Suriname te kunnen vertrekken moest ik echt de MKV aanvraag uiterlijk in september 2014 indienen bij het consulaat, rekening houdend met de doorlooptijd van drie maanden. Nu stuitte ik op een complicatie, wat er nog nodig was in de stapel documenten was de werkgeversverklaring. Met mijn toekomstige werkgever had ik al contact sinds juni 2014 door middel van e-mails en Skype gesprekken. We hadden een mondelinge overeenkomst dat ik een jaar zou komen werken, te beginnen in januari 2015. Het zou vrijwilligerswerk zijn, met als tegemoetkoming de voorziening in woonruimte, door gebruik te maken van een appartement van het bedrijf. Wat ik nu dringend nodig had was een verklaring op papier ten behoeve van de MKV aanvraag. Meerdere malen heb ik er op aangedrongen dat ik een papieren document nodig had. Mij werkgever vond dat er eerst een persoonlijke kennismaking geweest moest zijn, voordat men een werkgeversverklaring kon verstreken. Hiermee dreigt de onderneming te stranden.
Min of meer toevallig had ik in het begin van het jaar 2014 een vakantiereis geboekt van drie weken naar Suriname en juist in de maand oktober. Het leek een goed plan om die vakantie ook te gaan gebruiken om een verkennend bezoek te brengen aan mijn nieuwe werkgever. We spraken af dat ik begin oktober in Paramaribo het bedrijf zou bezoeken, voorafgaand aan mijn rondreis door de binnenlanden van Suriname. Pas na die kennismaking zou er een werkgeversverklaring opgesteld worden. Hierdoor zou de aanvraag van de MKV met ongeveer een maand uitgesteld worden. Het complete pakket met documenten zou ik dan pas begin november 2014 op het consulaat kunnen aanbieden. Enerzijds wilde het bedrijf geen verklaring opstellen voorafgaand aan het persoonlijke bezoek, anderzijds wilde het bedrijf mij zo snel mogelijk aan het werk hebben.
Mijn werkgever bedacht het plan dat ik mijn MKV aanvraag maar in september moest proberen in te dienen zonder die verklaring. De aanvraag wordt immers vanuit Amsterdam naar Paramaribo gestuurd en daar behandeld. Het bedrijf zou dan er voor zorgen dat die verklaring na mijn bezoek op het bureau van de juiste ambtenaar van het betreffende ministerie terecht zou komen. Men kende de juiste wegen en met juiste kennissen kon men de weg wel vinden in de bureaucratie. Het leek een goed plan en ik had er goede verwachting bij.
Eind september 2014 maak ik de rit naar Amsterdam met het pakket aan documenten in twee-voud, maar zonder de werkgeversverklaring. Helaas wordt mijn aanvraag zonder pardon afgewezen omdat de werkgeversverklaring ontbreekt. Daarvoor in de plaats een brief dat die verklaring er naderhand in Paramaribo bijgevoegd gaat worden, helpt niet. “Nee, we nemen alleen complete aanvragen in behandeling”. Teleurgesteld keer ik naar huis terug, door mijn reis is de eerst volgende mogelijkheid op 3 november dat ik de aanvraag opnieuw kan indienen.
De reis naar Suriname verloopt volgens plan. Ik ben al een paar dagen eerder in Paramaribo dan de rest van het reisgezelschap. In de eerste twee dagen bezoek ik het bedrijf en ik krijg een beeld van het werk. We spreken af dat ik op de laatste twee dagen dat ik Paramaribo ben, dus na de rondreis, nogmaals langs zal komen voor de afronding en dan pas zou ik die noodzakelijke werkgeversverklaring krijgen. Ook dan pas zou ik het beloofde appartement te zien krijgen. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat in de drie weken dat ik in het binnenland van Suriname zat er nog flink gewerkt is aan het appartement om het er netjes en compleet uit te laten zien. Bij de bezichtiging op de laatst mogelijke dag in Paramaribo ziet het appartement er keurig uit, met nieuw inventaris en keukenspullen. Uiteindelijk krijg ik het verlangde document mee, met een stempel van het bedrijf en een handtekening van de directeur.
Zodra ik weer in Nederland ben, maak ik op de eerst mogelijke dag weer een rit naar het consulaat in Amsterdam, het is dan 3 november 2014. Nu heb ik wel een compleet pakket met documenten en weer in tweevoud. Nu moet het toch echt gaan lukken met die MKV aanvraag. Maar helaas wordt weer mijn aanvraag voor een verblijfsvergunning niet geaccepteerd, omdat de tekst van de verklaring niet correct is volgens het consulaat. In de tekst staat dat ik bij de directeur van het bedrijf te kennen heb gegeven voor het bedrijf te willen werken. Volgens het consulaat had er moeten staan dat het bedrijf voornemens is om mij in dienst te nemen. Weer keer ik teleurgesteld naar huis terug.
Thuis stuur ik direct een e-mail naar mijn directeur in Paramaribo met het verzoek om een nieuwe werkgeversverklaring met een gewijzigde tekst te sturen. Binnen een paar dagen krijg ik per e-mail een nieuw document uit Paramaribo gestuurd met een gecorrigeerde tekst.
Het is nu al 11 november 2014 als ik voor de derde keer naar Amsterdam rijdt met het pakket documenten Bij deze derde poging wordt door het Surinaamse consulaat in Amsterdam mijn aanvraag voor een verblijfsvergunning nu wel geaccepteerd. Nu zijn alle documenten in orde en wordt mijn aanvraag naar Paramaribo doorgestuurd voor verdere behandeling. Ik krijg per post een brief thuis met een referentienummer van de aanvraag en op een website van het consulaat kan ik het verloop zien.
Die website geeft aan welk aanvraagnummers goedgekeurd zijn. Zoek de pagina met ‘verleende vergunningen’. Staat het referentienummer er nog niet bij, dan is de aanvraag in behandeling. Andere communicatie over het verloop wordt ontmoedigd, volgens de website. Regelmatig kijk ik op die website, maar er zit nauwelijks verandering in. De gewenste vertrekdatum van de eerste week van januari lijkt niet meer haalbaar. Enerzijds ben ik blij dat ik nog geen ticket gekocht heb, anderzijds heb ik wel al een aantal zaken geregeld er van uitgaande dat ik in de eerste week van januari zou kunnen vertrekken. Zo heb ik mijn betaalde baan al opgezegd en de laatste werkdag is op 7 januari. De reisverzekering voor een heel jaar in het buitenland is ook al ingegaan. Met veel moeite kan ik die verzekeringsperiode wat opschuiven zonder extra premie te betalen. Dagelijks kijk ik op de website van het consulaat, maar er zit geen voortgang in de afgehandelde aanvraagnummers. Dat is lastig, want ik kan nu helemaal niets plannen.
Dagelijks kijk ik naar de voortgang van de aanvragen, maar het schiet niet op met de goedgekeurde nummers. Dan zie ik opeens dat nummers hoger dan die van mij wel goedgekeurd zijn. Nu is het toch tijd om naar het consulaat te bellen. Dat helpt weinig, men zegt letterlijk: “u moet gewoon wachten”. In Paramaribo wacht men dringend op mijn komst en ik besluit de invloed van mijn directeur in te schakelen. Persoonlijk gaat de directeur naar de betreffende bureaus van het ministerie van Justitie en Politie en daar hoort hij dat mijn aanvraag is aangehouden omdat er diploma’s ontbreken. Maar op de lijst van benodigde documenten staat niets over diploma’s. Nu ik dit weet, zoek ik al mijn diploma’s op, van lagere school tot en met universiteit en ik scan ze in. Dankzij e-mail en mijn directeur liggen de volgende dag op het bureau van de juiste ambtenaar. Dan komt de vraag naar het laatste diploma. Ik dacht dat wel duidelijk zou zijn. Toch stuur ik nogmaals de scan van mijn universiteitsdiploma via de directeur naar het ministerie. Later kijk ik nog eens op de website van het consulaat naar de lijst met vereiste documenten. Nu staan diploma’s wel op die lijst, maar dat was niet zo ten tijden van mijn aanvraag. Her voelt alsof tijdens de wedstrijd de spelregels veranderd worden.
Mijn directeur zit nu boven op deze zaak met persoonlijke bezoeken aan het ministerie van Justitie en Politie en het bureau vreemdelingen zaken. Al na enkele dagen krijg ik telefoon van mijn directeur in Paramaribo met de mededeling dat mijn aanvraag goedgekeurd is. Vreemd is dat dit niet op de website van het consulaat staat en dat ik ook niets van het consulaat verneem. Als ik het aandurf om naar het consulaat te bellen, zegt men van niets te weten. Pas na e-mails en telefoontjes naar Paramaribo kom ik achter de naam van de ambtenaar in Paramaribo die de bevestiging van goedkeuring van mijn MKV aanvraag heeft gegeven. Pas als ik weer naar het consulaat in Amsterdam bel en de naam van de betreffende ambtenaar in Paramaribo noem, komt de zaak in beweging. Die zelfde dag word ik teruggebeld met de mededeling dat ik morgen mijn MKV in Amsterdam kan komen halen. Het lijkt haast op een wonder.
De volgende ochtend, op 30 januari 2015, rijd ik nog voor de ochtendspits naar Amsterdam. Als ik me aanmeld bij de balie, komt de consul persoonlijk aan het loket. Van deze mevrouw krijg ik nu het KV visum in mijn paspoort geplakt voorzien van stempels en handtekening van de consul. Waarom ik de goedkeuring via omwegen heb moeten vernemen is niet duidelijk, “dan heeft het automatische systeem waarschijnlijk niet gewerkt”. Behalve de behaalde MKV overwinning, zo voelt het, krijg ik een aanmeldingsbrief en een toelichting voor de aanvraagprocedure van de definitieve verblijfsvergunning als ik in Suriname ben. Aangeraden wordt om daar nu al een afspraak in Paramaribo voor te maken. Via een website in Paramaribo die wel werkt, kom ik op een afspraak begin maart 2015 ergens in het gebouw voor vreemdelingenzaken in Paramaribo. Het verkregen KV visum is slechts een ‘inreisvisum’
Een complicatie waar mevrouw de consul mij op wijst is dat door de vertraging de geldigheid van documenten en apostilles al bijna verlopen is. Ze adviseert om voordat ik echt naar Paramaribo vertrek de documenten en apostilles te vernieuwen, omdat ik daar anders straks in Paramaribo problemen mee kan krijgen. Voor het vernieuwen van de apostilles moet ik opnieuw de portemonnee trekken bij het gerechtsgebouw.
Nu ik de MKV in het paspoort heb kan ik verder met de plannen. Nog de zelfde dag koop ik bij een reisbureau in de buurt een vliegticket naar Paramaribo. Ik zou al heel snel kunnen vertrekken, maar om mijzelf wat meer tijd te gunnen voor de voorbereiding, prik ik de vertrekdatum van 19 februari 2016. Het wordt een retour ticket, dat is nu eenmaal voordeliger en vrij willekeurig zet ik de retourdatum op 29 augustus. Dat wordt dan een korte vakantie in Nederland.
Tips:
Houdt serieus rekening met de drie maanden doorlooptijd van de MKV aanvraag
Het aangeboden pakket documenten moet compleet zijn
Laat de werkgever in Suriname onderzoek doen naar de voortgang in Paramaribo
Houdt de geldigheid van documenten en apostilles in de gaten, mag niet ouder zijn dan 6 maanden