Naar Chivay
Bij het vertrek uit Arequipa gaat er een lokale gids mee voor de komende twee dagen. “Noem mij maar Coco”, zegt hij. Deze gids spreekt goed Engels en een paar woorden Nederlands. Zeker een uur heeft de bus nodig om uit de verkeersdrukte in en rondom de stad Arequipa te komen. Dan stijgt de weg en kronkelt door een glooiend berglandschap. De gids wijst op de vele vulkanen, waarvan er vijf nog actief zijn. We zitten royaal boven de boomgrens en er groeien alleen nog wat spaarse lage groene polletjes. Dat schijnt het voedsel te zijn voor de vicuña’s, de alpaca’s en de lama’s. Coco legt nadrukkelijk het verschil tussen de drie soorten uit, met de behorende kleuren. We leren dat de vicuña een beschermd dier is en dat op het doden van een vicuña hoge straffen staan. Enkele malen stoppen we langs de snelweg en zien op grote afstand kuddes vicuña’s.
Wilt u weten wat nu het verschil is tussen een alpaca en een lama? Hoe zien ze eruit? Luister dan naar het verhaal van de gids in de rijdende bus. Het is niet Coco van de foto hierboven en de reis van 2017, maar u hoort Jamira van de reis uit 2012.
Dan nog een paar stops voor toiletbezoeken en om cocathee te drinken. Zelf merk ik helemaal niets van de grote hoogte en lage luchtdruk. Ook niet als we de Platapampa, het allerhoogste punt op 4910 meter passeren. Alleen dat ik wat vaker naar het toilet moet, of komt dat door de kou? Enkele reizigers in de bus worden wel flink beroerd. Na die pas dalen we 1050 meter en zien dan beneden ons, het stadje Chivay al liggen. Maar ook donkere wolken en bliksemschichten. Een paar regendruppels vallen, maar dat duurt kort.
Bij binnenkomst in Chivay rijden we eerst langs een toeristisch buffetrestaurant. Ik ben huiverig voor het eten van een buffet, waar het voedsel lang heeft staan sudderen. Toch ben ik verrast door het aanbod van dit buffet en de lage prijs, 30 sol. Vooral de toetjes zijn populair. Het lijkt op slagroom of crème, maar het is een mousse gemaakt van de vrucht van een cactus. Sommige mensen nemen er twee. Dan de taartjes, zoetig en gemaakt van een vrucht die geen Nederlandse naam heeft. Na twee keer opscheppen en twee toetjes rondes zit ik vol. Omdat een drietal reizigers ziek zijn, gaan we snel naar het hotel. De Inkari-lodge ligt iets buiten het stadje, maar is schitterend gelegen tegen de rotswand waar een riviertje vanaf stroomt.
Zo snel mogelijk ga ik te voet naar het centrum van het stadje. De aankomst op het centrale plein is een feest der herkenning. Een vierkant plein, een werkende fontein en witte kerk aan één van de vier zijden. Een stenen boog dient als poort tot de achterliggende straatjes, waar een markt gaande is. Bij het warme licht van de dalende zon, kan ik volop foto’s maken. Door de mensen met hun koopwaar wordt het oogluikend toegestaan, maar men is wel schichtig en terughoudend.
Ik denk nog even terug aan vijf jaar geleden toen we met de gids van toen, ze heette Jamira, een wandeling over die markt maakte. Luister nog even mee met haar verhaal over wat er zoal te koop is op deze markt:
Op het plein is een koffiebar waar men ook taart verkoopt. Na de overvloedige lunch houd ik het bij een café Americano. Het is maar een klein kopje wat ik krijg. Weldra stappen er nog drie Belgische reizigers van de groep binnen en ze schuiven aan bij mijn tafel aan het raam met uitzicht op het plein. Ze bestellen pizza en taart. Het wordt later en donkerder. Ik was van plan om voor donker de wandeling terug over de onverlichte zandweg gemaakt te hebben. Het is ruim na zessen als we de rekening krijgen. De wegen in het centrum zijn verlicht, maar als we op het zandpad aankomen is het donker. Gelukkig kunnen we bij het licht uit de drie smartphones van mijn gezellen de weg over het modderige paadje net vinden. Pas als we dichtbij zouden moeten zijn, zien we een paar lichtjes van de lodge. Net op tijd voor de briefing over de dag van morgen.
