Doordat er bij de zieken uit de groep een dokter nodig is, vertrekt de bus een kwartiertje later richting de Colca Canyon. Van gids Coco horen we onderweg heel veel weetjes over de kloof die beroemd is vanwege de machtige condors die er rondvliegen:
- De Colca Canyon is de diepste, langste en grootste kloof ter wereld.
- De diepte van de kloof is hier 1200 meter of op andere plaatsen maximaal 3000 meter.
- Er vliegen slechts vijftig condors.
- De condors zijn een beschermde diersoort.
- De spanwijdte van de condor kan wel drie meter zijn.
- Condors kunnen tot tachtig jaar oud worden.
De redenen waarom de condors hier in deze Canyon leven:
- (1) Er zitten gaten in de wanden van de kloof, hierin bouwen ze hun nesten.
- (2) Gunstige thermiek in de kloof, de condor is van nature lui en laat zich het liefst voortglijden.
- (3) Beschikbaarheid van veel voedsel.
- Het voedsel van de condors: dode konijnen, cavia’s en alpaca’s.
- Als er te weinig voedsel in de kloof te vinden is, kunnen ze uitwijken naar de kust, dat is slechts een uurtje vliegen. Hier kunnen ze dode vis en dode zeehond vinden.
De canyon
Een verschil met de reis van 2012 ontdek ik direct al. Nu ligt er een nieuwe asfaltweg tussen Chivay en het uitkijkpunt in de Colca Canyon. Toen was het hobbelen en langzaam rijden met de bus over een zandweg met kuilen. Alles is nog meer gestroomlijnd voor de dagelijkse duizenden toeristen en toch blijft het afhankelijk van de zin en leven van 50 conders. Bij aankomst leidt gids Coco ons direct naar het volgens hem gunstigste uitkijkpunt. Alles is netjes aangelegd met voetpaden naar de uitkijkpunten op verschillende hoogtes en met gemetselde stenen muurtjes en zitbankjes. 
Het uitzicht in het diepst van de canyon is indrukwekkend, de diepte van de steile kloof, de verscheidenheid van kleuren van de rotsen aan de overzijde door de begroeiing en de gelaagde steensoorten. Ondanks de hoogte van 3800 meter is er nog wel kleurrijke begroeiing in geel en oranje. Coco wijst op de oranje gekleurde nationale bloem van Peru, de cantua. Het lijkt mij nu minder druk dan toen in 2012, of het kan zijn dat ik nu op een rustiger uitkijkpunt sta. Er is voldoende ruimte voor iedereen aan de ronde ommuring van dit uitkijkpunt. Het is iets na acht uur en we zijn in afwachting van de eerste condor. Er worden al grapjes gemaakt, zoals ‘zouden ze vandaag wel zin zin hebben om te vliegen?’ Tegen half negen zien we de eerste condor in grote cirkels over en in de kloof vliegen. Dan gaat het opeens heel snel. Een aantal armen wijst plots in dezelfde richting. Vanachter een rotspiek verschijnt de majesteit van de Andes: El Condor. Hij klapwiekt niet. De koning werkt niet. Hij laat zich dragen door zijn dienaar, de warme stijgwind. Zijn vlucht bepaalt de richting van de telelenzen. De camera’s klikken. Soms scheert het beest vlak boven de menigte op het uitkijkpunt. Snel daarna verschijnen er meer, er glijdt er een tweede, derde, vierde vogel door het decor van de Colca Canyon. Ze scheren een paar keer langs hun publiek. Wie kijkt naar wie? De vogels zijn groot, maar moeilijk nauwkeurig te bekijken, vanwege de snelheid en de donkere kleuren tegen de blauwe heldere hemel of de witte wolken. Uiteindelijk zien we een groep van vijf condors in de ruimte boven de kloof cirkelen. De show eindigt even plotseling als hij begon en de condors laten ons achter, sprakeloos om zoveel gracieuze schoonheid. Daarna wordt het stil en na negen uur is de show al weer voorbij.
Ik wandel rustig omhoog naar het hoogste viewpoint en waar ook het kruis op een verhoging van een rots staat. Op dit druk bezochte punt proberen tientallen souvenirverkoopsters in traditionele klederdracht op muurtjes of op uitgespreide kleden hun spullen te verkopen. Ik wandel naar beneden, naar de toiletten en daar hoor ik dat de wandeling langs de kloof een half uur eerder begint. Gelukkig ben ik net op tijd om mee te gaan met de gids voor deze wandeling langs de kloof over de aangelegde paden. De uitzichten in de kloof zijn prachtig, maar in de eerste drie maanden van het jaar nog mooier, volgens gids Coco. Want dan zijn de hellingen aan de overzijde met groene vegetatie begroeid. Na een rustige wandeling van een uurtje staat de bus te wachten op één van de parkeermogelijkheden aan de weg richting Chivay.
Op de terugweg stoppen we bij een paar plaatsen langs de weg, daar waar het mogelijk is, voor een fotostop. Hier zien we in het bredere deel van de vallei de terrassen voor de landbouw die al door de Inca’s zijn aangelegd. Maar ook de souvenirverkoopsters hebben deze stopplaatsen ontdekt als mogelijkheid om hun spullen te verkopen. Foto’s maken van die dames, sommigen met hun kroost, kost hier geen sol.
Maca
Als laatste stoppen we in het plaatsje Maca. De traditioneel geklede dames en hun baby-alpaca’s staan ons al op te wachten om zich tegen betaling te laten fotograferen. Al snel worden we richting een kraam geleid waar de ‘piscosaur’ uit cactusvruchten wordt bereid in een blender. Een glaasje kost drie sol. Kenmerkend voor dit dorp vind ik de kerk in de pastelkleuren en de ontelbare souvenirwinkels die ook allemaal een bordje ‘baño’ buiten hebben hangen. Ik probeer een plaatselijke baño en het kost een sol. Verder zie ik in het kleine dorpje Maca alleen gammele en armzalige huisjes. De inwoners verdienen aan al die toeristen van- en naar de Colca Canyon die allemaal met hun bus door dit dorp heen moeten. Ook deze mensen zijn volledig afhankelijk van het voorbestaan van vijftig condors.
Terug in Chivay, dropt de bus ons op het centrale plein. Coco probeert ons allen naar een restaurant op een hoek te dirigeren voor de lunch. In plaats daarvan ga ik mijn eigen weg en zet koers naar het kleine koffieshopje aan de overkant voor een kop koffie en een tosti. In plaats van een uitgebreid toeristenmenu zoals de andere reizigers opgedrongen krijgen. In de Lonely Planet gids die in het koffiezaak op een tafel ligt, zie ik dat op de pagina’s over Chivay dit zaakje genoemd wordt en zelf als goed vermeld staat. Hier tref ik toevallig ook Yoha die met een kopje thee even uitblaast van het regelen van vervoer, verzekeringen en dergelijke voor het zieke echtpaar. Misschien zien we hun weer terug in Cusco over een paar dagen. Ik wandel terug naar de afgelegen Inkari lodge, terwijl het een beetje gaat regenen.
Thermale baden
Afgesproken is dat we tegen het einde van de middag naar de thermale baden ‘La Calera’ gaan. Als ik om tien minuten voor de afgesproken tijd de lobby van de lodge binnenkom, dan staat iedereen al klaar. “We gaan niet weg zonder jou”, zegt Yoha nog. Ik ben niet te laat, maar het is voor mij ongewoon om als laatste te komen. Het stukje van drie kilometer rijden we met de bus naar de baden die even buiten het dorpje liggen. Bij aankomst vind ik het altijd wat onwennig als ik in een vreemd bad of zwembad kom. Waar kunnen we omkleden, waar laat ik mijn spullen, waar zijn de lockers, en dergelijke. Bij het omkleden is het koud, de betonnen vloer is steenkoud. Rillend prop ik mijn spullen in een locker en bind dan het sleuteltje om mijn pols met het veel te ruime elastiek. Fijn is dat het eerste bad, ‘piscana 1’, heel dicht bij de lockers is. Bibberend haast ik mij naar het trapje aan de rand van het bad. Van het verlokkende warme water stijgt damp op. Er in stappen is weldadig warm en gelijk verdwijnt alle koude van deze dag uit mijn lijf. Iedereen is er ook al in en we zeggen dat het heerlijk is. Af en toe zwem ik heen en weer naar de andere kant van het bad, maar verder is het dobberen in het warme water. De temperatuur zal tussen de 38 en 40 graden zijn volgens de informatie. Volgens de borden zou het geneeskrachtig water zijn met de volgende samenstelling:
S= 40%, Ca = 20%, ZN = 18%, mineral salt = 8% and others 2%.
“It helps to the pain of arthritis, rheumatism, muscle aches and other”.
De aanbevolen verblijfstijd is 45 minuten. Na ruim een half uur al voel ik mij gekookt en klim het bad uit. Merkwaardig is dat ik door en door warm ben en dat zelfs de koude kleedhokjes niet meer zo koud aanvoelen. Buiten is het harder gaan regenen. Onder een afdakje buiten wacht ik op de rest. Ik krijg honger en bij een kioskje koop ik een pakje wafeltjes voor 2 sol.
In de vooravond verzamelen we weer in de koude lobby van de Inkari Lodge voor het vertrek naar een peña restaurant. Beloofd is eten a la carte en een optreden van een traditionele peña dansgroep. Het is donker buiten tijdens de korte rit in de bus en dus kan ik niet goed volgen waar de bus ons naar toe brengt. De bus stopt pal tegenover de deur van het peña restaurant ‘Kuntur’. Binnen is een grote zaal met vele lange gedekte tafels. In het midden is er wat vloerruimte vrijgelaten en daar tegenover is er een klein podium. Meer toeristengroepen lopen binnen en ik vraag me af hoe ze het logistiek gaan regelen in de keuken. Het blijkt een een soepel lopende organisatie te zijn wat betreft bediening, keuken en het optreden. De bestellingen worden opgenomen en buiten verwachting snel worden de eerste bordjes bij de juiste persoon neergezet. Intussen komen de muzikanten binnen, gitaar op de rug en drumkits in de hand. Op het podium stellen vijf muzikanten zich op en ze spelen de traditionele Andes muziek. Op de dansvloer verschijnt een danskoppel dat de traditionele peña dansen opvoert. Ik heb het idee dat ik dit al eens eerder gezien heb. Het publiek wordt uitgenodigd om mee te dansen, maar weigeren blijkt mogelijk. Het eten is niet erg bijzonder en de porties zijn klein. Dit is duidelijk voor massatoerisme opgezet. Na anderhalf uur stappen we in de bus die weer tot vlak aan de deur voorgereden is. Op de kamer van de lodge is het koud, maar de twee dekens en een dekbed geven voldoende warmte voor de nacht. De temperatuur op mijn hotelkamer is 14 graden, zowel ‘s nachts als ‘s morgens.
Nog even terug naar het peña restaurant, voor een impressie hoe die muziek klinkt kunt u luisteren naar onderstaand fragment; opgenomen in het peña restaurant van 2012: