Een dag in Cusco
Druk verkeer is het in het centrum van Cusco. Alleen langs het Plaza de Armas is één rijbaan aan alle vier de zijden van het plein autovrij. De auto’s claxonneren als in een orkest. De politieagenten en agentes op iedere kruising fluiten als kanaries. Niemand schijnt zich van dat gefluit iets aan te trekken. Hoewel er moderne verkeerslichten staan op de kruisingen, met afteltijd, lopen de voetgangers gewoon door rood. De agenten blijven hun lied fluiten en zwaaien met hun verlichte stok. Een hele dag in Cusco om naar eigen inzicht te besteden. Hoe breng je zo’n dag door en hoe maak je een keus uit de vele mogelijkheden? Wat ik op deze dag doe:
Boleta de Turistico
Eerst maar dit passe-partout kopen dat toegang geeft tot een aantal monumenten en musea binnen en buiten de stad. Het is te koop bij de muncipalidad, een statig gebouw gelegen precies tussen het hotel en het Plaza de Armas. Het zou pas om negen uur geopend zijn. Als ik er om half negen al langs loop, lijkt het het al open. Ik ga naar binnen en bij het loket voor de ‘boleto de turistico’ ben ik de enige of misschien wel de eerste klant. Een vriendelijke mevrouw maakt mij 130 sol armer.
Wandeling van Plaza de Armas naar Plaza San Francisco
Het startpunt voor iedere wandeling is het Plaza de Armas. Op dit vroege uur zitten er al mensen op de bankjes, lopen er toeristen en lijkt het ook het startpunt te zijn voor wandeltours. Ik zie mensen met papieren die namen afroepen. Vervolgens vertrekken er groepjes met een vlaggetje voorop. Tijdens de wandeling naar het andere grote plein, Plaza de San Francisco, is er genoeg te zien van het drukke leven in de stad. Ondanks het bewolkte weer, is de aanblik op de statige gebouwen, kerken en kloosters magnifiek.
Koffiepauze op de Plaza de Armas
Tijd voor een koffiepauze en ik ga daarvoor naar één van de restaurantjes op de bovenste galerij aan de Plaza de Armas. Het doel is om een mooi uitzicht van boven op het plein te hebben. Maar helaas zijn alle raamplekken al bezet. Ten tweede om een briefje van 50 sol te wisselen, zodat ik wat klein geld heb. En als laatste om het toilet te bezoeken, helaas het toilet blijkt afgesloten te zijn.
Bezoek ‘El Catedral’
Om tien uur gaat de grote kathedraal, ‘El Catedral’, op het plein open. Na de koffie haast ik mij naar de overkant. Na de aanschaf van een ticket, helaas is de ‘boleto de turistico’ hier niet geldig, doet de dame in het glazen hokje de zware deur vanuit de entreehal een stukje open om mij toegang tot de kerk te geven. Direct achter die deur staat al een gidsdame klaar. “English or Espanol”, vraagt ze. Blijkbaar wil deze dame een rondleiding geven. Ik heb geen zin om een hele tijd met haar mee te lopen en net te doen alsof ik geïnteresseerd ben. Of ik ook vrij rond mag lopen, vraag ik. Dat mag, maar ik mag geen foto’s maken binnen in de kerk. De kerk bestaat eigenlijk uit drie delen, of drie kerken. Ik kijk wat rond, het ziet er allemaal letterlijk schitterend uit. Overal zie ik decoraties van zilver en goud, dat schittert in de goed aangebrachte verlichting. Het is mooi, maar na een rondgang van een kwartiertje heb ik het wel gezien. Ik ga op zoek naar de toiletten. Ze zijn goed verstopt achter het altaar in de middelste sectie, maar wel open.
Twaalfhoekige steen
Volgens mijn Dominicus gids bevindt zich in het straatje Hatunrumiya, achter de kathedraal, de beroemde twaalfhoekige steen. Inderdaad zie ik de lange muur die overgebleven is uit het Inca tijdperk en ik zie de onregelmatig gevormde stenen keurig en stevig in elkaar passen. Eén van die stenen moet de steen met twaalf hoekpunten zijn, maar welke? Ik vraag het bij een mevrouw die voor een winkeltje staat. Ze wijst in de goede richting en ik krijg ook een visitekaartje van haar zaak. Even verder vraag ik het opnieuw aan een man die met een showmap van prenten en tekeningen rondloopt. Hij wijst direct naar de plaats in de muur waar de twaalfhoekige steen zit. Maar ik moet ook eerst kijken in de map met prenten die hij te koop heeft. Eigenlijk had ik die steen ook zo kunnen vinden, want het zit in de muur op de plaats waar veel mensen en verkopers staan en ook waar een als Inca strijder verklede man staat. Ik zie de strak vormgegeven steen, tel de hoekpunten en het klopt.
De wijk San Blas
Volgens de boeken een schilderachtige wijk waar veel kunstenaars wonen en werken, gelegen in het gebied achter de kathedraal. De straat erheen loopt steil omhoog, gedeeltelijk is het trapsgewijs bestraat. Als ik de stroom toeristen volg, kom ik direct op het pleintje met de San Blas kerk. Aan de overzijde van het plein is een brede kunstmatige waterval. Trappen aan weerszijde van die waterval geven toegang tot een hoger gelegen straat, waar in kleine winkeltjes de kunstenaars hun schilderijen en sieraden verkopen. Als ik hier even stilsta om rond te kijken zie ik hoe een souvenirverkoopster met haar kind op de rug zich aan het installeren is op een kleed op de grond in een hoekje van het pleintje. Het kind kijkt mij belangstellend aan, de moeder ziet mij niet.
Uitzicht over Cusco
Vanuit de wijk San Blas volg ik de klimmende straatjes omhoog. Gaandeweg gaan de straatjes over in trappen. Ik volg de trappen omhoog om te zien waar het uitkomt. Zoals ik verwachtte, kom ik hiermee zowat aan de rand van de stad en kijk vanaf een redelijke hoogte neer op Cusco. Vanaf deze plaats probeer ik de karakteristieke gebouwen te herkennen.
Lunch
Terug in het centrum van Cusco, ga ik op zoek naar een plek om te lunchen. In het smalle verbindingsstraatje tussen Plaza de Armas en Plaza Regocijo vind ik een klein restaurantje of lunchroom. Er staan misschien net vier tafeltjes. Het is er krap, om te gaan zitten op een stoeltje tussen tafel en muur moet ik eerst de tafel verschuiven. Hier bestel ik een sandwich en een koffie. Ondertussen bestudeer ik mijn Dominicus gids en maak een plan voor de rest van de dag.
Museo Inca
Vorige keer, vijf jaar geleden, was ik ook al in het Museo Inca geweest en ik vond het toen een goed ingericht en informatief museum. Nu ga ik er weer heen, naar dat onopvallende gebouw dat zich vlak achter de Kathedraal bevindt. Alles lijkt hier zich rondom de Kathedraal af te spelen. Helaas mogen er binnen geen foto’s gemaakt worden. Ik blijf bij mijn mening dat het een goed en mooi museum is, hoewel ik geen geduld heb om alle informatie te lezen. Het geeft wel een goed overzicht van de Inca cultuur. Het topstuk vind ik de grote maquette van Machu Picchu.
Santo Domingo – Qorikancha
Aan de buitenkant een mooi gebouw met torens en ‘s avonds mooi verlicht. De binnenzijde vind ik wat tegenvallen. Het heeft een mooie binnenplaats, met daarom heen galerijen met schilderijen en vazen. Tussen het gebouw en de hoofdstraat ‘Avenida del Sol’ ligt een mooie tuin met glooiingen en etages. Ook hier heb ik in een half uurtje wel bekeken.
Saqsayhuaman
‘Het is een van de allermooiste Incabouwwerken’, staat er in mijn boek. Het complex van Saqsayhuaman beslaat een oppervlakte van 3000 hectare en omvat tweehonderd archeologische vindplaatsen, waarvan het fort het bekendste is. Het fort is fotogeniek vanwege de langgerekte Incamuren die op drie platforms boven elkaar evenwijdig door het landschap kronkelen. Dat lees ik allemaal in de Dominicus. Bovendien heb ik met mijn aangeschafte ‘boleto de turistico’ toegang. Redenen genoeg voor de wandeling van een half uur vanuit het centrum van Cusco. Het zou een wandeling van een half uur kunnen zijn, als ik direct goed gelopen had. Ergens onderweg begin ik te twijfelen of ik wel goed ga. Als ik een taxichauffeur om raad vraag, wijst die mij de juiste weg aan. Het is weer een flinke klim omhoog, voornamelijk over een een geplaveid pad met traptreden. Als ik boven ben en het fort in het zicht krijg begint het zachtjes te regenen. De souvenirverkopers staan nu regenponchos aan te bieden. Als ik niets hebben wil zeggen ze: “you can not do without”. Mijn pas nieuwe regenjas zou waterdicht moeten zijn. In het fort zie ik niets anders dan een verzameling stenen op een rij. Ik probeer er een creatieve foto van te maken. Dat valt nog niet mee, mede dankzij het sombere weer.
Christo Blanco
Vlak bij het Saqsayhuaman fort staat een vele meters hoog wit beeld van Christus. Vanaf het fort staan er duidelijke houten richtingbordjes met de tekst ‘Christo Blanco’. Het is slechts tien minuten wandelen. De kudde verkopers op kleedjes rondom het beeld negeer ik. Het is een fraai wit beeld, maar het is moeilijk om er de optimale foto van te maken omdat het witte beeld nauwelijks afsteekt tegen de lichtgrijze bewolkte lucht.
Plaza de Armas bij schemer
Het centrale plein blijft mij boeien. ‘s Avonds, bij schemer, ga ik er weer heen en probeer er artistieke foto’s van te maken. Nu is er een mooie tekenende hemel, de zon staat zeer laag en de lampen op het plein zijn ontstoken. Daarna ga ik eten op de hoek van Plaza de Armas, bij restaurant Pucara, zoals aanbevolen door een reisgenote. Ik bestel een Arron con Pollo. Het ziet er goed uit en smaakt goed, mede door de rijst die door kruiden lichtgroen gekleurd is. Een stel luidruchtige Amerikanen komt binnen en verstoort de rust in het restaurant. Ze bestellen koffie en drinken het staand op, rondhangend en discussiërend voor de balie in het restaurant. Irritant!
Koffie met nagerecht
De avond sluit ik af met koffie en het nagerecht van de dag bij café Ayllii. Het lukt om ongemerkt foto’s te maken van de sfeer in dit café. Dit keer neem ik geen ‘pie de manzana’, maar iets van een staaf van bladerdeeg met een zoete vulling. Het is druk in het café, om mij heen wordt flink gekletst in het Spaans, maar ik versta er weinig van.
<< terug naar Raqchi en Andahuaylillas verder naar Heilige Vallei >>