Machu Picchu, Rijen, rijen, rijen …
De weersvooruitzichten voor de dag van het bezoek aan Machu Picchu zijn niet gunstig. Temperatuur van veertien graden en 86% procent kans op regen, zo leest Yoha ergens op internet. ‘s Nachts hoor ik het al flink regenen, dat voorspelt niet veel goeds, oftewel de weerberichtvoorspelling klopt. Unaniem hebben we besloten niet zo heel erg vroeg met de bussen naar Machu Picchu te vertrekken. Het hele vroege vertrek is populair om de zonsopgang te zien en dan zou de wachttijd voor de bussen wel eens twee uur kunnen zijn. Daarom gaan we om zeven uur ‘s morgens te voet naar het vertrekpunt van de pendelbussen. Er staat een rij van wachtenden van zeker honderd meter lang voor het opstappunt. Het miezert zachtjes. Pas om acht uur lukt het om in één van de af en aan rijdende pendelbussen te komen. Het lijkt of er extra veel stoelen in deze bus tussen geplaatst zijn. Het looppad is ongelooflijk smal en de beenruimte is nul. Ergens achterin de bus zit ik ingeklemd tussen de stoelen en ik kijk door de beslagen ramen. Het motregent nog steeds. De lucht is donkergrijs en de toppen van de omliggende bergen zijn verscholen in de wolken. De bus zet zich langzaam in beweging voor de klim naar de bergtop waar de Inca ruïne op ligt. De nauwelijks verharde weg slingert omhoog, maar is ook smal. Steeds moet de klimmende bus stoppen of achteruit rijden om ruimte te maken voor een dalende bus.
De rit duurt een half uur en er is nog geen verbetering in het weer zichtbaar. Boven op het eindpunt, wordt wel duidelijk dat Machu Picchu massa toerisme is. Omdat de verplichte rondleiding twee uur duurt en omdat er op de archeologische site geen toiletten zijn, worden we door onze gids (de zelfde als die van gisteren) eerst in de rijen voor de toiletten bij de entree neergezet. De volgende rij is bij de kaartcontrole. Het ticket wordt gescand en vergeleken met het paspoort. Het regent nu iets harder en de souvenirverkopers leuren nu met poncho’s. Na drie wachtrijen kunnen we nu het haast heilige terrein betreden. De gids belooft dat over zo’n twintig minuten de zon door de donkere wolken zal breken. Ondertussen probeer ik mijn camera droog te houden. De zo karakteristieke beelden van Machu Picchu liggen verscholen in een witte mist. Ja, de groene landbouwterrassen zijn net zichtbaar en een paar Inca huisjes zonder dak. Vandaag voel ik mij niet lekker, een verkoudheid speelt weer op. Het verhaal van de gids kan mij niet boeien. Hij sleept ons langs zonnetempels, bijzondere stenen en muren met open en gesloten ramen. Ik heb maar twee doelen. 
Ten eerste mijn camera zoveel mogelijk droog houden, zodat die het overleeft. Ten tweede zelf de rondleiding overleven. Al niesend, hoestend en rillend volg ik de groep met gids. Deze gids heeft moeite om de groep bijelkaar te houden. Als we bij een poort komen, waar vroeger een houten deur in gehangen heeft die met touwen vergrendeld werd, zegt de gids: “tell it your friends”. Daarmee bedoelt hij de mensen uit de groep die achteraan komen en zijn verhaal nog niet hebben kunnen horen. Dat zegt hij steeds vaker: “tell it your friends”. Heel even lijkt de gids gelijk te krijgen met zijn weersvoorspelling en is het even droog. De capuchon kan omlaag. Dan ergens in de buurt van de volgende zonnetempel winnen de regengoden het weer van de zonnegoden. Ik probeer nog wat foto’s te maken, maar meer dan een paar snelle totaaloverzichten, die voornamelijk grijs zijn, worden het niet. Ik ben blij als de verplichte rondleiding van twee uur ten einde is en we met de groep in de buurt van de uitgang zijn.
Het plan was om na de rondleiding het terrein af te gaan en dan van het cafetaria gebruik te maken. Liefst had ik daarna de klim naar de Sungate willen maken, of het terrein op eigen gelegenheid willen verkennen.. De langdurige en intensieve klim naar de Sungate, de plaats waar alle bekende overzichtsfoto’s van Machu Picchu zijn gemaakt, lijkt zinloos. Alles zit nog in een dik wolkendek en ik verwacht dat er boven bij de Sungate totaal geen uitzicht is. Eerst overweeg ik nog de klim uit te stellen en in het cafetaria het weer af te wachten. Maar ten eerste is het cafetaria overvol en ook de tijd voor terugkeer naar het hotel moet in de gaten gehouden worden. Enigszins gefrustreerd besluit ik de pendelbus terug naar beneden, naar Aguas Calientes, te nemen. Dan zie ik wat voor lange rij in zigzag constructie er staat. Nog bozer doe ik een brutale rits actie. Een paar minuten later zit ik weer ingeklemd op de achterbank van een pendelbus. Mistroostig staar ik door de natte en beslagen raampjes naar buiten.
Weer terug in het dorpje Aguas Calientes ga ik snel richting het hotel. Daar tegenover is het kleine knusse zaakje dat koffie, broodjes en gebak verkoopt. Met een koffie en een stuk cake droog ik een beetje op. Met servetten maak ik de camera zo droog mogelijk en controleer de foto’s van Machu Picchu. Zijn de vage vlekken nou wolken of komt het door een beslagen lens?
Omdat het nog twee en een half uur duurt voordat we klaar moeten staan voor het vertrek met de trein terug richting Cusco, besluit ik toch nog om wat te gaan eten op het Plaza de Armas. Meer als tijdsbesteding dan om de honger te stillen. Vanwege de nog steeds aanhoudende regen kies ik voor een plaats binnen. Bij een restaurant op de eerste etage kies ik een plaats, met uitzicht op het plein. Het bordje spaghetti is niet goedkoop. Met een flesje water erbij kost het maar liefst 50 sol. Maar het is wel één van de beste spaghetti al la bolognese die ik ooit gehad heb.
Tegen half drie verzamelen we ons in de lobby bij het hotel Inkas Land, of bij het koffiezaakje er tegenover. Gelukkig staan onze rugzakken nog opgeslagen in kamer 101. De trein van Aquas Calientes naar Poroy vertrekt om 15:20 uur. Voor de incheck moeten we al om 14:50 uur aanwezig zijn op het station. De procedure in de stationshal is chaotisch. Voor de deuren naar het perron stellen zich een aantal dames op, gewapend met de blauwe borden C tot en met G. Wij hebben tickets voor wagon C en die deur is uiterste links. We staan ergens aan de rechterkant en moeten met ellebogen werken om door de drukte aan de linkerkant van de hal te komen. Onze C-dame gaat voor via het perron, dan naar het andere perron en zo naar één van de voorste wagons. Stipt om 15:20 uur is het vertrek. De dame en heer van wagonservice beginen met hun spullen voor de catering klaar te maken. Dit keer krijgen we geen koek, maar een zakje gezouten mais-corn. De route is de zelfde als op de heenweg, maar nu moeten we uitstappen bij Poroy. Dat is een flink eind verder en bovendien heuvel opwaarts. Het wordt donker en de ramen beslaan. Het wagonpersoneel zet de airco aan en het zicht naar buiten heldert op en het wordt flink koud. Precies op dit moment komt men met een trolley langs voor de verkoop van shawls, truien en T-shirts met Machu Picchu opdruk. Het lijkt haast geen toeval. Na de verkoopronde gaat de airco weer uit en het wordt benauwd in de treinwagon. De raampjes kunnen niet open. Alleen in het toilet staat er een raampje open. Hier kan ik bij dit raampje even buitenlucht snuiven en dan voel ik mij iets beter.
In Poroy worden we op het station opgewacht door een taxibusje dat ons naar het hotel in Cusco brengt. Een rit van nog drie kwartier, vertraagt door het chaotische verkeer in het centrum van Cusco. Ook hier regent het nog steeds een beetje. Om acht uur ‘s avond ga ik nog éénmaal naar café Ayllii voor een koffie en een ‘pie de manzana’, dit café voelt ondertussen als thuis en vertrouwd. Al om negen uur ga ik terug naar het hotel. Fijn nog steeds de zelfde kamer als twee dagen geleden. Slaap schijnt het beste medicijn te zijn, dus ik ga vroeg slapen.