Naar Nasca
Waar is iedereen om deze ochtend om half acht? Het ontbijt blijkt vandaag op het dakterras van het hotel te zijn. Ik kom er pas na een kwartier achter dat het op de derde etage van het hotel is. Word hier wat boos van dat ik dat niet eerder heb gehoord. Haast bij het ontbijt, daar houd ik niet van.
Op weg naar Nasca maken we een stop voor een pinautomaat op de Plaza in Ica. Bij een Belgisch stel wordt de bankpas ingeslikt. De bank is nu nog gesloten, maar gaat over ruim een kwartier open. De reisleidster heeft de oplossing. Zij blijft achter met het gedupeerde stel om te regelen dat de pas teruggehaald wordt als de bank open gaat. De resterende achttien gasten gaan alleen met de chauffeur naar het Ica museum, wat een kwartier rijden is.
In het museum krijgen we precies veertig minuten de tijd. Ik vind het jammer dat er nu geen uitleg van een gids bij is. Gelukkig heb ik de opnames van de gids van vijf jaar geleden nog. In het museum is niet veel veranderd en ik ben snel weer buiten. Het interessantste vind ik nog de deformatie van schedels van de Inca’s om esthetische redenen. De vervormde schedels met de hoge voorhoofden staan nog steeds in de vitrines. Als ik weer buiten ben, wijst de chauffeur naar een plaatsje achter het museum waar een verkleinde maquette is gemaakt van de Nasca lijnen. Even een betonnen trapje op en je ziet de lijnen van boven. Een taxi arriveert met een gelukkig Belgische stel en de reisbegeleidster. De bankpas is terug en we kunnen verder.
Luister hier naar het interessante verhaal van de gids in het Ica Museum over waterkanalen, de Nasca figuren en het verhaal van de negen vingers:
Ook in het Maria Reiche museum, bij Nasca, moeten we het doen zonder verdere uitleg en gids. Die Maria Reiche heeft zowat haar hele leven gewijd aan onderzoek naar de functie en oorsprong van de merkwaardige figuren, zomaar in de vlakte van de woestijn. Het is en blijft een raadsel dat tot op heden niet opgelost is. In het beschikbare half uurtje werp ik een korte blik in het binnenmuseum. Ik vind het interessant, maar heb er al veel over gelezen. Leuker vind ik de reconstructie van de werk- en slaapkamer van Maria Reiche en haar aftandse bruine VW-busje dat buiten staat. Het verhaal over de merkwaardige Nasca lijnen blijft interessant.
Luister hieronder naar het verhaal van de gids in het Maria Reiche museum over het boeiende leven en werk van Maria Reiche. Zij heeft 40 jaar van haar leven besteed aan het onderzoek van de Nasca lijnen en figuren. Een aantal theorien worden genoemd over het hoe en waarom van de mysterieuze figuren. Waren het astromische kalenders of landingsbanen van buitenaardse wezens, zoals Erich von Däniken verondersteld. Het verhaal wordt verteld door een Spaanstalige gids en vertaald door de reisleidster.
In de voormiddag al kunnen we inchecken in hotel Alagria, het oogt luxe met een lift en een zwembad. Liefhebbers kunnen vanmiddag over de Nasca lijnen vliegen met een klein toestelletje dat vanaf de nabij gelegen luchthaven vertrekt tegen betaling van de nodige dollars. Ik wandel de stad Nasca in, maar ik herken niets van vijf jaar geleden. Toen had ik een andere hotel, iets verder uit het centrum gelegen. Misschien ben ik toen nauwelijks in het centrum geweest? Nu wandel ik direct naar de Plaza Mayor. In de hoofdstraat zie ik een bijna leeg restaurant: ‘Los Angeles’, dat ook in de reisboeken staat. Hier bestel ik een eenvoudige pastamaaltijd. In de wachttijd van de bestelling legt de ober een fotoboek over de omgeving van Nasca op tafel, zeer attent.
Bij de excursie van deze dag stoppen we ook nog bij de twaalf meter hoge uitkijktoren die op initiatief van Maria Reiche gebouwd is. Nu is het een toeristische hoogtepunt geworden op de weg naar Nasca. Vanaf het platform boven in de toren zijn er minstens twee van de Nasca figuren duidelijk te zien. Pas als je boven staat en over de verder kale vlakte uitkijkt, dan valt het ook op hoe kort de afstand tussen de Pan-American Highway en de figuren is. Deze snelweg is aangelegd voordat de lijnen officieel ontdekt zijn. Op andere plaatsen doorsnijdt de snelweg meedogenloos de figuren.
‘s Avonds gaan we naar de Engelstalige ‘lezing’ in het nabij gelegen planetarium over de Nasca lijnen. Het klinkt interessant. In een grote groep gaan we naar het meest luxe hotel van Nasca, waar om half acht de ‘lezing’ begint. Het is ook het hotel waar Maria Reiche in de laatste jaren van haar leven gewoond heeft. Op een zijterrein van het hotel staat een rond betonnen gebouwtje. Buiten staat er een telescoop opgesteld met een stoel er voor. Het kleine mannetje, dat de gastheer en spreker is, verontschuldigt zich dat er geen sterren zichtbaar zijn door de bewolking. We gaan het duistere, ronde gebouw binnen. Om een zitplaats te vinden, struikelen we haast over de stoelen. Het blijkt geen lezing te zijn, maar een geautomatiseerde vertoning, met ingesproken tekst, wazige ronddraaiende sterrenbeelden, onscherpe rondcirkelende afbeeldingen van de Nasca lijnen, onderbroken door scherpe diabeelden uit het onderzoek van Maria Reiche. De monotone opgenomen spreker is moeilijk verstaanbaar. Ik moet moeite doen om niet in slaap te vallen en daarin ben ik niet de enige. Als we na een uur op straat staan, zijn we het er over eens dat die 20 sol voor toegang wel een hoge prijs was.