Zondag in Nasca
Op zondagmorgen on negen uur is het onverwacht druk in het centrum. Vele winkels, restaurants en bar’s zijn tot mijn verbazing al open. Op het Plaza Mayor zitten de bankjes al vol. Vandaag spuiten de fonteinen op het plein en uit de kerk aan de Noordkant van het plein klinkt gezang. Het middelste deel van het plein is afgezet met linten. Politieagenten in een geel-zwart uniform staan met de handen op de rug de wacht te houden. Ik maak een rondje in de straten rondom en als ik weer op het plein terug kom, hoor en zie ik dat er festiviteiten zijn. In het bijzijn van enkele hoogwaardigheidsbekleders worden er drie vlaggen op het plein gehesen. Het volkslied wordt gespeeld en van de omroeper begrijp ik dat er een hoge gast is uit de regio Ica en Nasca. Inwoners zingen staande het volkslied mee als de drie vlaggen tot aan de top gehesen zijn. Na de vertoning marcheren de hoge gasten in een brede rij af naar het gemeentehuis. De middelste man is de grootste en heeft een medaille om de nek, zou dat de VIP zijn? Ik slenter nog wat rond en vind het om half elf tijd voor weer een cappuccino bij Café-bar La Kasa Rustika in de Jiron Bolognesi.
‘s Middag om twee uur is er een excursie naar de Inca begraafplaats Chauchilla gepland en vandaar gaan we naar de aquaducten van Cantalloc. Voor we instappen volgen nog de instructies voor morgen van Yoha. Om vijf uur morgenochtend zullen we vertrekken en we moeten nu alvast kiezen wat voor lunchpakket we willen, kip, ei of ham-kaas. De rit naar Chauchilla gaat door een desolate grauwe omgeving. De laatste kilometers gaan over een onverharde weg. Eigenlijk dwars over een kale vlakte, waarbij de ‘weg’ gemarkeerd is met witte stenen op een rij.
Luister hier onder naar het verhaal van de gids op de Chauchilla begraafplaats. We beginnen bij de eerste van de elf tombes.
De ingehuurde gids begint zijn verhaal op de Chauchilla begraafplaats bij de eerste tombe. In de gereconstrueerde grafkelder zien we twee mummies in doeken gewikkeld en de schedels kijken grijnzend de bezoekers aan. Het verhaal van de gids is lang en ik volg het nauwelijks door het bulderen van de wind. Weer wordt verteld dat de mummies hier eeuwen lang in goede conditie blijven door het droge klimaat. Het regent hier bijna nooit. Dan volgt nog de uitleg bij de tombes, twee, drie en vier. Gelukkig houdt het de gids het hierbij en kunnen we de resterende zeven andere tombes op eigen gelegenheid versneld bekijken. Sinds 2012 is hier niets veranderd. Het pronkstuk van de collectie vind ik wel de ‘aap’, de mummie met het rastakapsel in het enige gebouwtje dat op het complex staat, afgezien dan van het toiletgebouw. Om alles voor zonsondergang afgewerkt te hebben, worden we de bus weer ingejaagd. Het is een kwartiertje rijden naar Cantalloc, zegt de gids.
Na ruim een half uur komen we aan bij de aquaducten van Cantalloc in een landelijke en groene omgeving. Ook nu herken ik het weer als ik de toegangsweg zie. Weer staande bij het rechte kanaal met stromend water en gemaakt van afgeronde keitjes, legt de gids de slimme constructie van de aquaducten uit, gemaakt door de Inca’s. Het zijn eigenlijk geen aquaducten, omdat ze niet alleen water transporteren, maar ook verzamelen. Met de arm gestrekt, als om een hoogteprofiel aan te geven, probeert hij de werking door de hoogteverschillen uit te leggen. Toch snap ik niet waarom er dan zoveel van de spiraalvormige waterputten zijn en waarom ze zo dicht op elkaar gelegen zijn. Soms op 50 meter afstand en soms al op 10 meter afstand kun je de volgende spiraalvormige put vinden. De merkwaardige ronde putten, waarin je tot aan het water kunt afdalen, zijn wel heel fotogeniek. Op de achtergrond zien we een bergmassief en veel dichterbij de begroeiingen met de cactus met de ronde ‘bladeren’. Een zonsondergang duurt niet lang meer en na de derde put stopt ook de uitleg van de gids. Alle andere ronde waterputten, die ook dienen voor toegang en inspectie van de waterkanalen, mogen we op eigen gelegenheid bekijken. Als de zon achter de bomen is gezakt, worden we met zachte hand naar de wachtende bus gedirigeerd. Nasca stad is niet ver weg meer en snel ben ik terug in het hotel.
Luister hier onder naar het verhaal van de gids bij de uitleg over de aquaducten die eigenlijk geen aquaducten zijn. Als je goed luistert, hoor je het warme water klotsen.
Even mezelf en de camera-accu opladen en dan snel het centrum van Nasca in voor avondeten. Weer kies ik voor het restaurantje ‘Los Angeles’ in Jiron Bolognesi, het is nu vertrouwd en niet duur. Als ik er heen loop, vallen er regendruppels. Het regent hier toch haast nooit? Bij Los Angeles ben ik de enige klant. Later volgt nog een toeristisch stel. Het bord Lomo Saltado is goed gevuld en een volledige maaltijd. Zo meteen terug naar het hotel en dan klaar maken voor de nacht, want morgenochtend om vier uur zal de wekker gaan.