Terugvlucht
Op deze laatste ochtend in Peru, pakken we de bagage in voor de terugvlucht naar Nederland, met een tussenstop in Lima. Bij de meeste rondreizen kan de reis mij niet lang genoeg duren en kijk ik niet uit naar een thuiskomst. Deze keer is het anders. Doordat ik mij niet goed voel, ben ik blij om naar huis te gaan. Ik hoest constant en het water loopt mij uit de neus en ogen. Als we vlakbij het hotel staan te wachten op het vervoer naar de luchthaven van Arequipa, krijg ik van een medereizigster een pakje zakdoekjes aangereikt.
De nationale vlucht naar Cusco duurt niet lang, slechts vijf kwartier en in die korte vluchttijd wordt er zelfs nog koffie en dergelijke aan boord geserveerd. Tot en met het opstijgen en tijdens deze vlucht blijven mijn oren het doen. Maar bij de daling en ook na de landing zitten mijn oren weer dicht en ik hoor haast niets meer. Dit heeft een zeer negatieve invloed op mijn stemming. Omdat de internationale vlucht naar Amsterdam pas in de vooravond vertrekt, moeten we nog een paar uur doorbrengen in Lima. De reisbegeleidster heeft voorgesteld om een taxibusje, of twee, te regelen naar het winkelcentrum Larcomar, gelegen bij de wijk Miraflores. Hier zouden we dan een paar uur kunnen doorbrengen te midden van restaurants, terrassen en winkels. De grote bagage laten we achter in het bagagedepot. De reisbegeleidster regelt bij de norse man aan het loket een schappelijk tarief voor twintig tassen en koffers.
De rit naar Larcomar duurt lang door het drukke verkeer in Lima. Hierdoor blijft er effectief zo’n twee uur over om te besteden in het winkelcentrum. Ik neem plaats op één van de eerste terrassen die ik zie. Ik wil koffie en iets klein te eten. Op de menukaart staat een aantrekkelijke combi, koffie met drie tosti’s. De serveerster zegt dat het alleen geldt in de ochtend als ontbijt. Ik vraag of ze dan toch iets kleins te eten heeft. Een croissant? Ja, dat is goed. Ik krijg een mini-croissant van nog geen vijf centimeter groot. Ik heb geen zin om nog verder in discussie te gaan of iets te bestellen. Door mijn dicht zittende oren hoor ik nauwelijks iets en spreken is ook lastig, zeker in het Spaans dat hier nodig is. Na dit maal slenter ik nog ongeïnspireerd wat rond, maar verkies al snel er voor om het vertrek terug af te wachten. Op een bankje bij het afgesproken ophaalpunt wacht ik de tijd af dat de taxibusjes ons weer op komen halen.
Terug op de luchthaven van Lima, bij het bagagedepot raken we lichtelijk in paniek. We zoeken Yoha,de reisbegeleidster, met de tickets van de afgegeven bagage. Ze ging niet mee naar Larcomar, maar zou wel ruim op tijd op de luchthaven terug zijn. We staan al een kwartiertje naar haar uit te kijken,maar zien geen Yoha. Iemand legt contact via Whatsapp. Ze is er bijna in de buurt, nog een minuutje,schrijft ze terug. Ondertussen begint de tijd te dringen dat we moeten inchecken voor de vlucht naar Amsterdam, liefst met bagage. Na een half uurtje wachten, verschijnt Yoha, “sorry, excuses”. We kunnen de bagage afhalen en inchecken voor de vlucht naar Amsterdam. Door de haast realiseren we ons pas veel later dat er voor het bagagedepot betaald had moeten worden. Het zal uiteindelijk wel uit een reservepotje van de organisatie zijn gekomen.
In het vliegtuig maak ik een gunstige ruil met een andere reizigster uit de groep, waardoor ik een gangpad stoel krijg. Vlak voor het sluiten van de deuren wordt er omgeroepen dat er een passagier zich niet heeft gemeld en dat de bijhorende bagage weer wordt uitgeladen. Dat geeft een kwartiertje vertraging. Ondertussen blijft de stoel naast mij leeg, ik vermoed dat hier de verdwaalde passagier had moeten zitten. Fijn, dat geeft mij extra ruimte op deze dertien uur durende vlucht naar Amsterdam.
Naschrift, weer thuis
Ook thuis voel ik mij enkele weken niet lekker. De verkoudheid gaat langzaam over, maar het meest irritante is dat mijn oren het nog steeds niet goed doen. Vooral met rechts hoor ik bijna niets. Na een week van veel slapen, probeer ik een afspraak met de huisarts te maken. De assistente vraagt: “heeft u pijn, heeft u koorts?”. Op beide vragen is het “nee”. Dan moet ik van de assistente eerst maar een week gaan stomen en een neusspray gebruiken, te kopen bij de apotheek. Een week lang volg ik het advies op, maar merk geen enkele verbetering. Het geeft mij een slecht humeur. Die neusspray mag je maximaal een week gebruiken, dus na die week stop ik ermee. Enkele dagen nadat ik gestopt ben met die neusspray bemerk ik een verbetering van het gehoor. Toeval?
Nu, drie weken na thuiskomst is mijn gehoor grotendeels hersteld. Ik hoor bijna weer helemaal goed. Met dat laatste restje zal het ook wel goed komen. Blijft de vraag die in de subtitel van dit verhaal staat: “een tweede poging om het land te gaan waarderen”, is dat gelukt? Dit tweede bezoek aan Peru is wel beter bevallen dan het eerste bezoek van vijf jaar geleden. Maar door mijn gezondheidsproblemen heb ik er weer geen prettig gevoel aan overgehouden. Als ik nog een keer Peru zou bezoeken, dan zou ik de reis willen beginnen in Arequipa. Pas op het verblijf in Arequipa ging voor mij Peru een beetje leven en zat er in het reisschema meer variatie en hoogtepunten.
13 oktober 2017