Eerste dag, Lima
Tot en met gisteren heb ik nog getwijfeld, zal ik wel of niet gaan? Zowat de hele voorafgaande week heb ik ziek in bed gelegen, door een zware verkoudheid. Het weekend kreeg ik last van mijn oren en hoorde zowat niets meer. Gisteren nog ben ik bij de huisarts geweest voor advies betreffende de vliegreis van veertien uur en mijn verstopte oren. Een verstopte buis van Eustachius kan lastig en pijnlijk zijn tijdens opstijgen en dalen, zo heb ik gelezen. De assistente schrijft mij een neusspray voor, waardoor die buizen van Eustachius open zouden moeten gaan. Enigszins gespannen stap ik het vliegtuig in, bang voor de luchtdrukverschillen. Tot mijn opluchting merk ik nauwelijks iets tijdens het opstijgen. Zijn mijn buizen geheel open, of wordt tegenwoordig in de vliegtuigen de luchtdruk beter constant gehouden? Tijdens de vliegreis van slechts dertien en een half uur, lijk ik zelfs iets beter te gaan horen. De boordomroep hoor ik zowel links als rechts heel goed. Helaas is na de daling deze prettige sensatie verdwenen. Op de luchthaven van Lima hoor ik aan één kant bijna niets en aan de andere kant iets. Ook spreken gaat lastig omdat je jezelf nauwelijks hoort. De enige hoop die ik heb, is dat deze vervelende doofheid na een paar dagen overgaat.
Al meteen moet ik nu bekennen dat ik deze reis naar Peru voor de tweede keer maak. Vijf jaar geleden, in 2012, heb ik exact de zelfde reis gemaakt. Toen is die reis niet zo goed bevallen. Waarom weet ik eigenlijk niet. Misschien viel het landschap de eerste dagen tegen, misschien lag het aan mijn humeur, of lag ik het aan de rest van het reisgezelschap. Een fotocamera had ik niet meegenomen, daar had ik toen geen zin in. Wat de oorzaak was weet ik niet, maar iedereen in mijn omgeving vond het vreemd dat ik niet 100% positief uit Peru terug kwam. Dit jaar heb ik besloten het land Peru een herkansing te geven. De kans is dan groot dat je steeds gaat vergelijken met de vorige keer en dat een tweede keer tegenvalt. In dit geval niet, want ik weet dat het landschap en de uitzichten tijdens de lange reisdagen vanuit de bus saai zijn. Dus nu een herkansing en dit keer neem ik wel een fotocamera mee.
Zo’n eerste dag als vandaag, na een lange vliegreis verloopt altijd het zelfde. Moe aankomen in het hotel en dan op zoek naar de meest noodzakelijke voorzieningen. De bagage op de kamer zetten en op zoek naar een fles water en een pinautomaat. Het hotel is weer dezelfde als vijf jaar geleden, hotel Mami Panchita in de buitenwijk Sam Miguel, met een Nederlandse eigenaar. Alles lijkt het zelfde, alleen mis ik de grote bruine hond die altijd op de benedenetage rondliep. Die pinautomaat vinden we drie blokken verderop, bij een benzinestation. Maar liefst drie pinautomaten, van drie verschillende banken, staan er achter in het benzinestation. Er is helaas maar één automaat die ook echt de Peruaanse SOL uitgeeft. De andere twee accepteren onze passen niet, of krijgen geen verbinding met de bank. Wel hebben ze hier de dringend noodzakelijke flesjes water, want het wordt sterk afgeraden om het kraanwater te drinken.
Terug in het hotel, kruip ik snel mijn bed in. Ik voel me nog steeds niet volledig in orde en slaap schijnt de beste genezing te zijn.